<<< menu        <<<-- wstecz

Wielu z nas dotyka problem ochrony praw autorskich! Wiele na ten temat odbyło się dyskusji, wiele emocji budzi fakt, gdy w sklepie, galerii lub katalogu widzimy własną pracę, ale wykonaną przez zupełnie kogoś innego. Najczęściej jest to jakaś "Firma", rzadziej na metce możemy spotkać nazwisko producenta. Najbardziej boli, gdy naszą pracę kopiuje znajomy, najbardziej chyba wkurza, gdy inny "Tfu-rca" za swój projekt przyjmuje naszą pracę...

Jednak czasami dochodzi do absurdów: okazuje się, że "kulka" należy tylko do jednego producenta, "sześcianik", "kwadracik" lub "stożek" do innego. I każdy, kto stosuje "ankę" o średnicy np. 30 mm - jest już podejrzany, a wykonanie przez niego "pukielki" - O! to już prawie przestępstwo! Są "autorzy" zapięć, szpilek, "wyłączni" "użytkownicy określonego papieru ściernego, frezu lub stalowej szczotki... oraz niezmordowani gawędziarze, którzy zawsze wiedzą, kto kogo "rżnie".

Możemy spotkać się również ze zdaniem, że skoro autor X wykorzystał jakiś splot łańcucha zanim zrobił to autor Y, to autor Y powinien z wykorzystania tego splotu zrezygnować! A jeżeli nie, to jest "złodziejem". I choć splot jest znany od wieków, teza: "kto pierwszy, ten ma prawa autorskie do wzoru" nie jest wcale rzadka. Przykrym jest fakt, że nie bardzo rozumiemy jakie prace "charakteryzują się indywidualnymi cechami, noszącymi piętno indywidualnej decyzji artysty" ( Ustawa o ochronie praw autorskich ).

Ale wróćmy do faktycznego łamania praw twórcy. Od wielu osób słyszeliśmy, że ich prace są przez nieuczciwe firmy traktowane jako model do odlewu. Czasami w ten sposób, że na kopii pozostaje imiennik prawowitego autora, właściciela wzoru. Jakiekolwiek protesty plastyka są zbywane, do ugody dochodzi rzadko, jeszcze rzadziej plastyk kieruje sprawę do sądu bojąc się kosztów, długotrwałego postępowania dowodowego, kłopotów... A "złodziej" potrafi nawet bezczelnie chwalić się, ilu to plastyków już podrobił!

Możemy godzić się na okradanie nas, możemy jednak próbować dochodzić swoich praw. Jeden z twórców postanowił właśnie "nie dać się". Przebył długą, czteroletnią drogę, udowodnił swoje racje, a dziś udostępnił swoje materiały, aby inni znali prawdę. I nie bali się! Niżej za Jego wiedzą i zgodą publikujemy prawomocny wyrok sądowy wraz z uzasadnieniem. Wyrok wykonany, to znaczy, ze twórca uzyskał wszystkie środki finansowe zasądzone wyrokiem! Czyli - z pewnością jest to precedens, na który mogą powoływać się wszyscy następni.

Szczegółowe informacje o tym wydarzeniu będą publikowane na łamach miesięcznika "Zegarki&Biżuteria" już niebawem. Na naszych stronach udostępniamy treść wyroku i uzasadnienia bez podawania miejsc i nazwisk wychodząc z założenia, że ważny jest fakt, a nie kto wygrał przeciwko komu. Dla czytelnika może być również istotny sposób w jaki Sąd wycenił straty poniesione przez autora

Zapraszamy do lektury!

1. nakazuje pozwanemu B.C. zaniechania naruszania autorskich praw majątkowych powoda X.Y. do utworów autorskich stanowiących biżuterię o wzorach plecionek jubilerskich, polegającego na odtwarzaniu, kopiowaniu lub przerabianiu w jakiejkolwiek formie, w szczególności poprzez odlewanie, łączenie odlanych elementów lub łączenie elementów oryginalnych, a także wprowadzania do obrotu tak wytworzonych egzemplarzy,
2. zasądza od pozwanego B.C. na rzecz powoda X.Y. kwotę 36.000,00 - (trzydzieści sześć tysięcy) zł z tytułu wynagrodzenia za korzystanie z autorskich utworów powoda z ustawowymi odsetkami od kwoty 10.000,00 zł od dnia 28.08.97 r. i od kwoty 36.000,00 zł od dnia 18.04.2002 r.,
3. oddala powództwo w pozostałym zakresie,
4. zasądza od pozwanego B.C. na rzecz powoda X.Y. kwotę 9.650,00 - (dziewięć tysięcy sześćset pięćdziesiąt) zł z tytułu zwrotu kosztów procesu,
5. nakazuje pobrać od pozwanego B.C. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w ..... z tytułu wyłożonych wydatków sądowych i pozostałej części wpisu sądowego kwotę 2.977,96 - (dwa tysiące dziewięćset siedemdziesiąt siedem złotych i dziewięćdziesiąt sześć groszy).

Powód ...... wniósł o nakazanie pozwanemu ..... zaniechania naruszeń autorskich praw majątkowych powoda, polegających na odtwarzaniu , kopiowaniu lub przerabianiu w jakiejkolwiek formie - w szczególności przez odlewanie, łączenie odlanych elementów lub łączenie elementów oryginalnych - utworów autorskich powoda o wzorach plecionek jubilerskich - oraz wprowadzaniu do obrotu tak wytworzonych egzemplarzy. Powód wniósł także o zasądzenie od pozwanego kwoty 10.000,00 zł. z tytułu wynagrodzenia za korzystanie z dzieł powoda. W uzasadnieniu powyższego żądania powód podniósł, że pozwany kopiował jego wzory splotów jubilerskich przy użyciu metody odlewu a następnie wprowadzał je na rynek jako utwory innego autora - ( pozew - k. 2 - 5 ). Na rozprawie w dniu 18.04.2002 r. powód rozszerzył powództwo, wnosząc o zasądzenie, z tytułu wynagrodzenia za korzystanie z jego dzieł, łącznie kwoty 36.000,00 zł. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu według złożonego zestawienia w wysokości 8.583,00 zł. - ( protokół rozprawy - k. 357 o.).

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów zastępstwa adwokackiego w wysokości dwukrotnej stawki minimalnej, wynikającej z rozporządzenia z dnia 12.12.97 r. W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany podniósł, że wytwarzane przez niego i wprowadzane na rynek przedmioty nie nosiły cech oryginalnych powoda, zawierały motyw uniwersalny, używany powszechnie w jubilerstwie - ( odpowiedź na pozew -k. 22-23).

Sąd ustalił co następuje;

Powód jest artystą plastykiem. W połowie lat dziewięćdziesiątych powód zaprojektował kolekcję biżuterii ze srebra w tym kolczyków, obrączek i bransolet, zawierającej motyw plecionki - ( niesporne, zdjęcia - k. 71). Powód sprzedawał swoje wyroby, w tym kolekcję z plecionki srebrnej, dwóm hurtownikom; Pani ..... oraz Pani ..... - k.355). Każda z nich, miesięcznie, płaciła powodowi za wyroby z tej kolekcji ok. 6.000,00 zł. - (zeznania świadka ..... - k. 355). Wyroby powoda, zawierające motyw plecionki, sprzedawały się dobrze - (zeznania świadków; ..... - k. 174 ). Były jego wizytówką - (zeznania świadka ..... - k. 187).

Pozwany wykonał, techniką odlewu, przedmioty naśladujące wyroby powoda: obrączki, kolczyki w kształcie prostokątów regularnych i nieregularnych, obrączki i kolczyki - (przedmioty złożone przez pełnomocnika powoda na rozprawie w dniu 10.03.98 r. - (k. 74 o., znajdujące się w opakowaniu Nr 2 w zestawie dowodów rzeczowych dołączonych do sprawy - lista załączonych dowodów s. l). Przedmioty te następnie pozwany sprzedawał w sklepach należących do niego oraz w sklepach, do których dostarczał biżuterię. Cena tych wyrobów była znacznie niższa, niż wyrobów powoda - ( protokół oględzin - k. 13 - 17 akt H Co 18 / 97. zeznania świadka ..... - k. 355 ). W tym okresie pozwany wykonywał przy użyciu techniki odlewniczej wyroby zawierające motyw plecionki, w tym również bransolety, obrączki i kolczyki - (przedmioty złożone przez pełnomocnika pozwanego na rozprawie w dniu 17.09.98 r. - k. 128 i n. , znajdujące się w opakowaniu Nr l i 3 w zestawie dowodów rzeczowych na s. l).

W pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych splot z drutu szlachetnego lub półszlachetnego był popularnym motywem w jubilerstwie. Jest to bardzo stary motyw, którego korzenie sięgają naśladownictwa plecionki tkackiej - (opinia biegłego - k. 246 , zeznania świadka ..... - k. 131 , ..... - k. 145). Wyroby zawierające ten motyw były wystawiane na targach zarówno polskich jak i zagranicznych, w katalogach, sprzedawano także ich wzory woskowe i gumowe - ( katalogi - k. 127 . zeznania świadków : ..... - k. 130 o. , ..... - k. 132 . ..... -k. 133 o. , ..... - k. 134 , ..... - k. 135 ). Są współcześnie traktowane jako półfabrykat jubilerski produkowany przemysłowo i powszechnie stosowany do swobodnego wykorzystania - ( opinia biegłego - k. 245 ).

Pozwany wykonywał odlewy na zlecenie artystów plastyków, między innymi powoda - (niesporne). Bez porozumienia z ..... wprowadzał później na rynek jej wzory - ( zeznania świadka ..... - k. 185). W rozmowie z innym artystą plastykiem, dla którego wykonywał odlewy, powiedział mu, że i tak wszystkich artystów podrobi - ( zeznania świadka ..... - k. 112).

Wyroby powoda stanowią indywidualne wyroby autorskie. Decyduje o tym nie motyw splotu, lecz element decyzji do n.p. grubości przeplotu, ramki, kształtu itp. - (opinia biegłego - k. 244, zeznania świadka ..... - k. 145).Wyroby te zostały skopiowane przez pozwanego metodą odlewu na tracony wosk - (opinia biegłego - k. 244).

Kilkakrotnie pozwany złożył w Obwodowym Urzędzie Probierczym w Łodzi wyroby zawierające imiennik powoda i pozwanego. Były to wyroby zawierające pierwotnie imiennik powoda, które następnie zostały odlane i nacechowane imiennikiem pozwanego. Imiennik powoda był odlany, imiennik pozwanego był natomiast wybity. Pozwany telefonicznie został powiadomiony o niedopuszczalności takich praktyk. Jako pierwszy swoje wyroby przynosił powód, później pozwany - (zeznania świadka ...... - k. 74, 173).

Powód w dniu 17.03.97 r. złożył wniosek do Urzędu Patentowego o zarejestrowanie wzoru zdobniczego p.t. materiał na wyroby jubilerskie. Decyzją z dnia 27.09.99 r. znak PP Wz 14232 , Urząd Patentowy odmówił zarejestrowania tego wzoru - ( k. 293 ).

W następstwie wprowadzenia przez pozwanego na rynek wyrobów naśladujących wyroby powoda, sprzedaż wyrobów powoda zmalała i taki stan rzeczy utrzymywał się przez ok. sześciu miesięcy. Do dnia dzisiejszego powód zmuszony jest sprzedawać swoje wyroby po niższych cenach - (zeznania świadka .....- k. 355 , powoda - k. 356 ).Cena wzoru sprzedawanego przez artystę jubilera wynosi od 2.000,00 zł. do 2.500,00 zł. Na rynku łódzkim ceny są z reguły wyższe - ( zeznania świadka ..... - k. 355 o.).

Ustalając powyższy stan faktyczny sąd dokonał następującej oceny materiału dowodowego;

Fakt produkcji i sprzedaży przez pozwanego wyrobów, które zawierały elementy tożsame z elementami wyrobów powoda nie był w tej sprawie przedmiotem sporu. Strony dzieliła natomiast interpretacja tego faktu z punktu widzenia postanowień ustawy z 1994 r. Analizując ten problem pod tym kątem należy stwierdzić, że pomiędzy zeznaniami świadków ....., ....., ....., ..... a także ..... a zeznaniami świadka ..... oraz opinią biegłego nie występuje zasadnicza rozbieżność. Z zeznań tej pierwszej grupy świadków wynikało, że motyw plecionki jest od szeregu lat, jeśli nie wieków, używany w jubilerstwie. Jest ponadto powszechnie używany w wyrobach importowanych w Azji Południowo Wschodniej. Nie oznacza to jednak w żaden sposób, że motyw ten użyty w wyrobach powoda, w stadium finalnego produktu, przetworzony nie charakteryzuje się indywidualnymi cechami, noszącymi piętno indywidualnej decyzji tego artysty. W tej części zatem, w której świadkowie opisywali powszechność występowania tego motywu na rynku jubilerskim, relacje te nie są sprzeczne z innym materiałem dowodowym. Taki sposób rozumowania prezentowany był również w opinii biegłego, który oddzielał motyw plecionki od jego indywidualnego, kreatywnego wykorzystania w dziele - (k. 244 - 245). W tej części natomiast, w której świadkowie kwestionowali indywidualny charakter wyrobów powoda, zeznaniom ich sąd nie przyznał mocy dowodowej. Świadkowie zeznawali bowiem na okoliczność faktów, nie zaś ich prawnej interpretacji. W tej ostatniej pomocnym mógł być jedynie dowód z opinii biegłego, który korzystając z fachowej wiedzy mógł odnaleźć te przesłanki, które zadecydowały o świadomym naśladownictwie dzieła. Biegły, którego opinia nie była kwestionowana, a którego wywody sąd ocenił jako wewnętrznie spójne i logiczne, w sposób jednoznaczny określił produkty pozwanego jako plagiaty.

Sąd odmówił wiary zeznaniom pozwanego w tej części, w której twierdził on, że przebicie prób powoda nastąpiło w wyniku przypadku, zwrotów itp. W kontekście wyżej przedstawionych dowodów jest to relacja niewiarygodna. Z zeznań świadka ..... wynikało, że takie praktyki jednoznacznie jako sprzeczne z prawem ocenione zostały przez pracowników Urzędu Probierczego, co zaprzecza tezie o powszechności tego zjawiska i jakimś swoistym ogólnym przyzwoleniu na sytuacje, w której w obiegu występują precjoza zawierające podrobione znaki probiercze. Również relacja zaprzeczająca faktowi świadomego podrabiania wyrobów powoda świadczy w zasadzie o błędnym poglądzie prawnym pozwanego, nie zaś o faktach.

Wysokość ceny wzoru autorskiego, przyjętą na kwotę 2.000,00 zł. należało ustalić na podstawie zeznań świadka ..... Okoliczność ta nie została ponadto przez pozwanego zaprzeczona.

Sąd zważył co następuje;

Zgodnie z treścią przepisu art. art. l ust. l, ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jednol. Dz. U. z 2000 r. , Nr 80 , póz. 904), przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Jak to stanowi ust 2 powołanego przepisu, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory: l) wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe), 2) plastyczne, 3) fotograficzne, 4)lutnicze, 5) wzornictwa przemysłowego, 6) architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne, muzyczne i słowno-muzyczne, 8) sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne, 9) audiowizualne (w tym wizualne i audialne). Zgodnie z treścią przepisu ust. 3 i 4, powołanego przepisu, utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nie ukończoną, zaś ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności. Wyroby powoda, jak to wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, przede wszystkim z opinii biegłego, są utworem w rozumieniu wyżej powołanego przepisu. Analiza twierdzeń pozwanego prowadzi do wniosku, że w sposób niedopuszczalny utożsamia on trzy płaszczyzny na których winno być rozważone występowanie motywu dekoracyjnego. Pierwsza z nich to motyw, który - w istocie - w tym przypadku jest silnie zakorzeniony w kulturze materialnej, w tym w biżuterii. Motyw przeplotu, w różnych jego konfiguracjach używany był już w sztuce ludów germańskich, wczesnośredniowiecznej, wreszcie w romańskiej a także w okresach późniejszych. Druga płaszczyzna to motyw ten występujący na materiałach będących półfabrykatami, pojawiających się masowo po otwarciu rynku w latach dziewięćdziesiątych. Trzecia jednak płaszczyzna, ta, która z punktu widzenia art. l powołanej ustawy ma decydujące znaczenie, to finalne wykorzystanie tego motywu w indywidualnym dziele. Utwory w takim rozumieniu zostały przez pozwanego skopiowane.

Dla przyjęcia odpowiedzialności pozwanego opartej na przepisach ustawy z 1994 r. jest bez znaczenia odmowa zarejestrowania jego wzoru zdobniczego, ponieważ dotyczyła ona innego przedmiotu.

Zgodnie z treścią przepisu art. Art. 79 ust. I powołanej wyżej ustawy z dnia 4 lutego 1994 r., twórca może żądać od osoby, która naruszyła jego autorskie prawa majątkowe, zaniechania naruszenia, wydania uzyskanych korzyści albo zapłacenia w podwójnej, a w przypadku gdy naruszenie jest zawinione, potrójnej wysokości stosownego wynagrodzenia z chwili jego dochodzenia; twórca może również żądać naprawienia wyrządzonej szkody, jeżeli działanie naruszającego było zawinione.

Mając na uwadze przytoczony wyżej przepis orzeczono jak w punkcie I sentencji.

Orzekając w przedmiocie żądania zasądzenia wynagrodzenia należało mieć na uwadze, co następuje;

Stosowne wynagrodzenie, w rozumieniu art. 79 ust. l ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o Prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. Nr 24, póz. 83), jest to wynagrodzenie, jakie otrzymałby autor gdyby osoba, która naruszyła jego autorskie prawa majątkowe, zawarła z nim umowę o korzystanie z utworu w zakresie dokonanego naruszenia. Analogiczne stanowisko przyjęte jest również w orzecznictwie - wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 26.02.98 r. I Aca 39 / 98 , opublikowany w OSA 1999 17.1 6.

Ustalając wysokość zasądzonej w punkcie II kwoty, Sąd kierował się następującymi przesłankami;

Powód w wyniku działalności pozwanego poniósł szkodę, która niewątpliwie była znaczna. Jest on artystą plastykiem, który samodzielnie opracował wzory dobrze sprzedające się na rynku. W połowie lat dziewięćdziesiątych mógł spodziewać się z tego tytułu znacznych zysków, biorąc dodatkowo pod uwagę, że był to okres o wiele większego zainteresowania biżuterią niż obecnie. Było to związane z większą chłonnością rynku wynikającą z ogólnie lepszej sytuacji gospodarczej. Wzory powoda sprzedawane były w sklepach i galeriach na terenie całego kraju. Na skutek wprowadzenia przez pozwanego produktów podrabianych o znacznie niższych cenach, sprzedaż powoda znacznie zmalała. Ponadto musiał on obniżyć ceny na swoje wyroby i taki stan rzeczy istnieje do dnia dzisiejszego. Precyzyjne ustalenie skali utraconego wynagrodzenia za te wzory nie jest obecnie możliwe, stąd należało sięgnąć do an. 322 k.p.c. Powód, z tego tytułu, domagał się zasądzenia kwoty 36.000,00 zł. Dla weryfikacji tej kwoty, sąd zdecydował się na trzy, niezależne, metody.

Pierwsza z tych metod wnioskowana była przez samego powoda i odznacza się prostotą, a zarazem najbliższa jest rozumieniu roszczenia, przyjętemu wyżej. Opiera się na ustaleniu ceny sprzedaży jednego indywidualnego wzoru, pomnożonej przez ilość sprzedanych wzorów i następnie pomnożeniu tak ustalonego wyniku przez trzy. Ponieważ rozbieżności w relacjach dotyczących ceny wzoru pomiędzy świadkiem ..... a powodem były istotne ( 2.000,00 - 2-500,00 zł. - świadek ..... i 5.000,00 - 6.000,00 zł. - powód), sąd przyjął dolną granicę tej wartości. Daje to następujące obliczenie: 2.000,00 x 6 == 12.000,00 x 3 = 36.000,00 zł.

Druga metoda ma zbliżony charakter, z tym, że opiera się na zwaloryzowanych wartościach, wynikających z nie obowiązującego obecnie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11.11.77 r. w sprawie zasad i stawek wynagrodzenia twórców dzieł plastycznych oraz umów o wykonanie lub wykorzystanie tych dzieł ( Dz. U. Nr 36 , póz. 158 , zm : Dz. U. z 1983 r. Nr 58 , póz. 261 i z 1988 r. , Nr 23 , póz. 164, uchylonego zarządzeniem Ministra Kultury i Sztuki z dnia 10.07.90 r. o odstąpieniu od ustalania umów wzorcowych oraz zasad i stawek wynagradzania za utwory wydawane w formie książkowej , utwory fotograficzne , muzyczne , plastyczne i scenograficzne oraz dzieła lutnicze ( M.P. 2 1990 r., r 30 , póz. 240 ). Stosując średnią stawkę wynikającą z rozporządzenia - Tabela R V. Metaloplastyka i złotnictwo, B 3 Biżuteria ( forma prosta - 2.000 - 6.000 i forma złożona 6.000 - 24.000 poz. B 3 a - 4.000 st. zł. i waloryzując ją i przeliczając jak w metodzie I otrzymujemy następujący wynik: 4.000 st. zł. - 4.610 st. zł. = 86 %. 86 % z 1.380,15 zł. daje 1.186,92 x 6 =7.121,57 zł. x 3 = 21.364,00 zł. Jednocześnie jednak, jeśli zastosujemy górną stawkę z rozporządzenia, a - jak się wydaje w związku z popularnością rynkową wzoru, potwierdzoną w zebranym materiale dowodowym, stawka taka byłaby bardziej właściwa, otrzymujemy następujące obliczenia: 6.000 st. d. - 4.610 st. zł. = 130 % . 130 % x 1.380,15 zł. = 1.794,19 zł. x 6 = 10.765J7 zł. x 3 = 32.295,51 zł.

Trzecia metoda opiera się na odmiennych założeniach. Ustala ona zwrot wynagrodzenia ujmowanego nie jako ceny za określone wzory autorskie, których prawo przeniesione zostaje wraz z prawami autorskimi na nabywcę, lecz traktowanego jako ceny uzyskanej od kupca za całość wyrobów sprzedanych przez artystę. Taka metoda jest równie uprawniona, ponieważ takie rozliczenie stosował ze swoimi odbiorcami powód. Jej dodatkowy walor polega na tym, że pozwala unaocznić straty, jakie powód poniósł poprzez utratę dochodu. Jest zatem zbliżona do założeń leżących u podstaw ogólnych unormowań dotyczących odpowiedzialności odszkodowawczej ( art. 362 k,c.). W tym przypadku mnożnik przez 3, dyktowany ustawą, rekompensuje całokształt strat z okresu późniejszego, praktycznie do dnia dzisiejszego a całkowicie nieuchwytnych. Przy takiej metodzie obliczenia są następujące. 6.000,00 x 2 ( dwóch odbiorców : L.L. i G.G. ) = 12.000,00 zł. x 40 % ( wysokość dochodu ) = 4.800,00 x 6 ( ilość miesięcy w trakcie których spadła sprzedaż ) =s 28.800,00 zł. x 50% ( stopień spadku sprzedaży ) = 14.400,00 x 3 = 43.200,00 zł.

Biorąc pod uwagę, że wszystkie wyżej zaprezentowane metody doprowadziły do wyniku zbliżonego do żądania powoda, w tym jedna do wyniku wyższego, należało zasądzić żądaną przez niego sumę.

O odsetkach ustawowych orzeczono na podstawie art. 484 § l k.c., oznaczając jako datę która wyznacza ich bieg: co do kwoty pierwotnie żądanej - dzień doręczenia pozwanemu odpisu pozwu, natomiast co do daty ostatecznie żądanej, datę rozszerzenia pozwu. Oddalenie powództwa dotyczy odsetek żądanych od kwoty 36.000,00 zł. od daty doręczenia odpisu pozwu.

Podstawę orzeczenia w zakresie kosztów procesu stanowił przepis art. 98 k.p.c. Na poniesione przez niego koszty procesu złożyły się koszty: wpisu sadowego w wysokości 1.000,00 zł-, zastępstwa adwokackiego w wysokości, łącznie z kosztem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa , 8.003,00 zł. oraz koszty postępowania zabezpieczającego w wysokości 580,00 zł. oraz koszt uzupełniającej opinii biegłego w wysokości 27,26 zł. Ponieważ koszt opinii podstawowej biegłego, wobec toczącego się w owym czasie postępowania wszczętego wnioskiem powoda o zwolnienie go od kosztów procesu, pokryty został tymczasowo z funduszów Skarbu Państwa, pozycja ta wraz z należnym wpisem od rozszerzonej części powództwa w kwocie łącznie 2.977,96 zł. ściągnięta została od pozwanego stosownie do art. 11 ust. l u o k.s.c.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.

<<< menu        <<<-- wstecz